Başından sonuna inişli-çıkışlı duygularla seyredilen bir maç oldu. İspanyollara bu kadar teslim olan, oyunu da topu da bırakan “çaresiz” bir milli takıma bakarken, beraberlik golü ile birlikte “Bizim Çocuklar” sahnesi çıktı ortaya.
Montella’nın son maça göre sekiz rotasyonu vardı. Sarı kartı olanları korumaya alıp, play-off’lara “temiz” çıkmak istedi. Mantıklı bir bakış açısı aslında. Dünya Kupası‘nın raconu iki maçta kesilecek ve “birinci çocuklarımızı” riske atmamalıydık. Montella, Konya’daki hezimetten ders almış, dirençli takıma dönmüştü. Ama yine maçın kahramanlarından biri kalecimiz. İlginç bir durum. Yediğimiz golleri onlar mı attı, biz mi yedik; sonuna kadar tartışırız. İki golün soldan gelmesi, İrfan Can– Zeki ikilisinin “şeffaf” moda geçmesi de cabası. İki golde de Samet’in ıskaları var. İkinci golde Çağlar’ın rakibe iki asisti. Barış Alper’in hücum gücünü tek başına taşıdığını, sahaya koyduğu karakteri belirtelim. Ferdi üstünden sol kanadı defansif- ofansif iyi kullandık. Geriden gelmek, öne geçmek, takımın parçası olduğunu göstermek, arkadaşının yardımına koşmak ve sonucu kabul etmemek… Çocukların yeteneklerini, yeterliliklerini tartışabiliriz. Ama ellerinden geleni yaptılar, böyle bir deplasmanda direndiler, uzatma dakikalarını eksik oynadılar. Beklediğimizden daha keyifli bir gece oldu. Yolumuz açık…
