-“En Son Babalar Duyar” dizisiyle kamera önüne ilk kez geçiyorsunuz. Nasıl bir deneyimdi sizin için?
2004-2005, zaten En Son Babalar Duyar devam ediyordu. Biz yazlık kısmına yani yaz sezonuna girmiştik Zehrin Sümer ile birlikte, ben ve bir arkadaşım. Oradaki karakterlerin, devam eden karakterlerin arkadaşları olarak girdik. Çok da güzeldi 13-14 bölüm çalıştım. Asos’ta çekmiştik diziyi. Orası da bir okul oldu benim için. İşte kamera nedir, ışık nedir, oyunu tabii ki biliyorsun ama televizyon başka bir şey. Biraz daha sitcomlar tiyatroya yakın olduğu için hani sesli çekim, kameraların açıları belli, ışıkların yerleri belli. O biraz daha konservatuar, tiyatrocuları daha çok rahatlatıyor.
-Sitcom deyince aklıma geldi; sizi hep bu tarz komedi işlerinde gördük. En Son Babalar Duyar olsun, Avrupa Yakası olsun, Alemin Kıralı olsun… Bu sizin tercihiniz miydi, üzerine yapışma gibi bir durum mu söz konusu oldu?
Özellikle tercih etmedim çünkü oyuncu bence her rolü oynayabilmeli. Yani bunun için zaten çaba harcamalı, emek vermeli ve fark yaratmalı. Benim hep komedi işi çıktı. Komediler birbirini devam ettirdi. Aslında en iyi komedi oyuncuları iyi dram oyuncularıdır. Ama bir türlü dram projesi gelmedi. Bir de çalıştığım projede hep uzun soluklu projeler olduğu için, hani Avrupa Yakası 3,5 sezon yani 3,5 yıl. İşte Haneler oldu, o da 1-1,5 yıl devam etti. Alemin Kıralı 2,5 sezon 2,5 yıl. Zaten bir 10 yılı toparlıyorum. İşte dramda oynamayı çok isterim tabii ki. Projeden projeye bağlı bir de projeye inanmama bağlı. “Ececan artık komediyi bıraktı” falan filan değil yani tabii ki de oynayacağım ama dramda oynayabilmeliyiz. Öyle de görmeli seyirci. Bu oyuncunun renklerini gösterir.
