KENDİNE ULAŞABİLMEK ÖNEMLİ
Birçok insanla karşılaştım; kimisi sevgili arıyordu, kimisi anlam, kimisi yön. Ama dikkat ettim… Aslında herkes aynı şeyi arıyordu: Kendine ulaşmayı. Kimisi bunu başka bir insanda arıyordu, kimisi bir başarıda, kimisi bir yolda. Ama tüm bu yolların sonu aynı kapıya çıkıyordu: İç kapı. Belki sen de bu satırları okurken içinden bir huzur arıyorsun. Bir yön… Bir tamamlanmışlık hissi… Belki de uzun zamandır yoruldun. Ve şimdi bu yazıda durdun. Tesadüf sanma. Çünkü hakikat çoğu zaman tesadüf gibi görünerek yürür. Bir yazı, bir video, bir söz, bir yüz… Belki de bu satırlar, senin içindeki o sesi hatırlatmak için geldi. Eğer bugün kalbinde az da olsa bir huzur hissediyorsan, bunu her sabah yeniden çağırabilirsin. Gözlerini açmadan önce bir nefeslik sessizlik yeter. O sessizlikte kendine şunu sor: “Ben bugün kendime yakın mıyım?” Çünkü gerçek huzur, başkalarının ne dediğinden bağımsız, kalbinin yönünü takip edebilmektir. Ve bazen en derin cevaplar kelimelerde değil, sadece sessizlikte duyulur. Bazen insan, kendi kalbinin sesine kulak verdiğinde, en sonunda gerçekten kendine döner.
HUZUR, HEP SENİNLEYDİ
Hayat bazen seni bir konser için uzak bir şehre götürür. Bazen bir yolculuk gibi görünür ama aslında seni dışarıya değil, içeriye götürüyordur. Belki bir şehirdir seni çağıran, belki bir söz, belki de bir tesadüf sandığın karşılaşma… Ama hakikat, daima dolambaçlı yollardan yürür. Bir konserin ardından sessiz bir yürüyüşe çıkarsın… Ve bir duvarın kenarında, silinmiş bir cümleyle kendi içine uyanırsın. Çünkü bazen, kalbinin sesini duymak için önce dünyanın sesinden uzaklaşmak gerekir. Ve o ses bir kez duyuldu mu, artık hiçbir alkış yetmez, hiçbir başarı doldurmaz, hiçbir ilişki tamamlamaz. Çünkü o ses sana der ki: “Kendine dön.”
KALBİNE SADIK KAL
İçsel yolculuk, gösterişli bir şey değildir. Kimse görmez, alkışlamaz, ödüllendirmez. Ama sen kendine döndüğünde, dünya değişir. Çünkü sen değişmişsindir. Ve işte o an, yıllardır aradığın huzurun aslında hep seninle olduğunu fark edersin. Dışarıda değil, kitapların arasında, sevgililerin kollarında ya da bambaşka şehirlerin sokaklarında değil… Hep içindeydi. Ama sen, senden çok uzaktaydın. Şimdi bir davet var sana: Kendine yakın ol. Sessizliğe yer aç. Her sabah gözlerini açmadan önce sadece bir nefeslik boşluk bırak ve sor: “Bugün kendime sadık mıyım?” Çünkü insan, kendi kalbine sadık kaldığında hayat da ona sadakatle karşılık verir. Ve unutma… Bazen eve dönüş, bir melodiyle başlar. Bazen bir sözle. Bazen de bu satırlarla…
